Kyk, ons was karavaanmense. Kampeermense. Nie dat ons by tye, ter wille van Ma en indien die ekonomie dit toegelaat het, ook die relatiewe gemak van ’n rondawel of selfs beter, ’n chalet, kon geniet nie. My voorkeur was egter die karavaan, met die tent (later twee add-a-rooms), iewers nuuts en godswil, onder skadu. ’n Kragpunt was ’n bysaak. Noem dit vrywillige beurtkrag. Ek wil ook byvoeg dat een van my eerste geskenke op aanvraag so klein, groen tweemantentjie was, en ek het menigmaal sommer daar in die dorp Randfontein, die gedoente staangemaak vir die nag. Reg langs die huis. Die gogga het vroeg gebyt.

Rustenburg Kloof, Dragon’s Peak, Zinkwasi, Rob Ferreira, Die Eiland, Badplaas, Goudini Spa, Santos by Mosselbaai, die Bloudam tussen Randfontein en Westonaria; ons was daar. Selfs die naamplakkertjies wat mens aan die binnekant van die karavaanvenster plak, versamel.

Hmmm, plakkertjieskamp ...

Daai tyd was jy of Jurgens-, of Sprite-mense. Miskien ’n vroeë kennismaking met die dualiteit wat nog altyd binne die Afrikaanse psige bestaan? Dit het my min geskeel, ek was meer geïnteresseerd in hoe mense die leefruimte ingerig het en wat hulle met tyd aangevang het. Ek geniet dit om hier met van ons groepering se denkers en digters te verskil: “Ons is juis so” in pleks van “Ons is nie almal so nie”. Omarm dualisme, just saying. 

Dis moeilik om daaroor te skryf en dit nie ’n aanbieding van vergelykende analise of dan bloot net, jou eie sentimentele nostalgie te maak nie. Kom ons erken dit maar – dit was ’n ander tyd. Om mee te begin was die rand nie moer toe nie. Ek staan verstar dat my ouers dit enigsins kon regkry om ons kinders daai avonture te kon bied. Ek sien op Eiland Spa se webwerf onmiddellik die benaming “toevlugsoord”. Interessante woordkeuse. Dit skep die verwagting van ’n bestemming wat iets bied tussen ontvlugting en toestroming. Almal hardloop weg van iets af, na iets toe, miskien? Moet mens instromingsbeheer toepas? Maar, intussen, kom ons onthou:

Wat is die Afrikaanse woord vir “trigger”? Dit sneller ’n rits nie-so-arbitrêre gedagtes; elk ’n konsep op sigself: “Baby makes her blue jeans talk”, BZN, VanneMerwehoeke, ablusieblokke, potjie, skelm vry, puisies, foefieslides, supatube, Joof en sy maats, swembadspeletjies, vermaaklikheidsprogramme, karkrieket. Die lys gaan aan en elkeen se lys sal anders wees; myne nie ’n uitsondering nie. Georganiseerde pret. Daar was egter iets anders, miskien die rede hoekom kampeervakansies so ’n geweldige indruk op my psige gelaat het: Die onmiddellike nabyheid om so saam met jou mense te leef. Primitief. Eenvoudig. Intiem. Desondanks interne politiek, was die tydsbesteding iets van waarde. Daar was ’n geweldige trots as die kamp ordentlik opgeslaan is met Oupa se handgemaakte tentpenne. Om saam kos te maak. Om sonbrandolie op Ma se rug te vryf, te besef Pa het beslis ’n geweldige snork, die dag toe Mervan deur ’n by gesteek word en ons toe eers besef hy is allergies, Rae-Dawn wat haarself met ’n muskiet-coil gebrand het, ek wat my voortand stukkend gebreek het op die trampolienraam deur my oorgretige bollemakiesies. We kept it together.